Najmanja ~estica negativnog elektriciteta, kojoj se pripisuje korpuskularni karakter. Tzv.katotdne zrake u Geisslerovim cijevima nisu ni{ta drugo nego struja elektrona, a isto tako i beta zrake radioaktivnih elemenata. Slobodni elektroni javljaju se jo{ i kod apsorpcije u vodi~ima zatim kod apsorpcije rentgenskih zraka, pa kod u`arenih vodi~a. Iz promatranja katodnih zraka kao i beta zraka radioaktivnih tvari mogao se odrediti omjer e/m, tj.omjer prema masi elektrona, tzv.specifi~ni naboj elektrona; kod toga se na{lo e/m=1.77X10 na (7) elektromagnetskih, odnosno e/m=5.3X10 na (17) elektrostatskih cgs-jedinica, bez obzira na to, od kakvog je materijala gra|ena katoda, i bez obzira na kemijski sastav plina u Geisslerovoj cijevi, kao i bez obzira na prirodu radioaktivnog elementa. Taj nalaz upu}uje, da su sve ~estice katodnih, odnosno beta zraka me|usobno jednake i u tome se nalazi opravdanje, da se sve ~estice spomenutih zraka nazivaju elektronima, a same zrake elektronskim zrakama.

Prema Einsteinovu relativisti~kom zakonu o promjeni mase, s brzinom se mijenja i masa elektrona, i to tako, da ona postaje sve ve}a, {to je brzina elektrona ve}a. Pokusi Schaefera, Neumanna, Guya i Lavanchya potvrdila su tu promjenjivost mase elektrona s brzinom.

Elektronu se pripisuje i tzv.unutarnji impuls-moment, tj.da se elektron vlada kao neobi~no malen zvrk(s tim je u vezi i njegov magnetski moment); na tu pretpostavku upu}uju opa`anja anomalnog Zeemanova efekta, pa Einstein – de Hassov i Barnettov eksperiment. Diracu je uspjelo da postavi teoriju, u koju impuls-moment elektrona ulazi neprisiljeno, bez pomo}nih hipoteza. Tom je prilikom Diracova teorija "prorekla" tzv.pozitron, tj.~esticu koja je po masi jednaka masi elektrona, samo joj pripada pozitivni (dakle protivni) elektr.naboj, ina~e po apsolutnom iznosu upravo tolik, koliki je kod elektrona. Kratko vrijeme nakon toga Diracovu je tvrdnju o postojanju pozitrona potvrdio eksperiment (Anderson 1932.).